IN MEMORIAM: RADOVAN BELI MARKOVIĆ
Srpska književna scena ostala je bez velikog pisca: Umro je Radovan Beli Marković, pisac koji je nagrađen Andrićevom, Stankovićevom, Nolitovom i Ćopićevom nagradom.
Prošle godine pojavio se posle deceniju dugog književnog ćutanja sa romanom Stojna vetrenjača, koji je objavljen u julu.
Beli Marković ponikao je 1947. u selu Ćelije kod Lajkovca.
Školovao se u Lajkovcu, Lazarevcu, Beogradu. Do penzije bio je upravnik lajkovačke Gradske biblioteke.
Bio je član redakcija „Književne reči“ i „Književnih novina“, Srpskog književnog društva, Srpskog PEN-a.
Iza sebe je ostavio zavidan broj naslova: “Palikuća i Tereza milosti puna“ (1976.) knjige pripovedaka: “Crni kolač” (1985), “Švapska kosa” (1989), “Godine raspleta” (1992), “Živčana Japija” (1994), “Setembrini u Kolubari” (1996), “Stare priče” (1999), “Aša” (2007) , “Ćorava kutija” (2007).
Između ostalih nagrada za knjige priča dobio je Andrićevu nagradu za “Septembrini u Kolubari”, za “Male priče“ nagradu „Bora Stanković“, dok je za roman “Lajkovačka pruga” (1997) dobio Nolitovu nagradu za roman i nagradu „Branko Ćopić“.
Za roman “Limunacija u Ćelijama” (2000) dobio je priznanje „Večernjih novosti“ za knjigu godine „Meša Selimović“. Autor je i romana: “Poslednja ruža Kolubare” (2001), “Knez Miškin u Belom Valjevu” (2002), “Devet belih oblaka” (2003), “Orkestar na pedale” (2004), “Kavaleri Starog premera” (2006), “Gospođa Olga” (2010).
IZVOR: Kultura 381
O AUTORU
